Prolog

On mnie szukał, choć o tym nie wiedział. Poszukiwał mnie w tłumie. Mówił wszystkim, że mnie nie potrzebuje. Że życie powiedziało mu, kim naprawdę jestem. Życie to kłamca, krętacz. On czuł się zagubiony, a jego serce było puste. Myślał, że nie ma serca. Słuchał życia, starał się chodzić ścieżkami wyznaczonymi dla niego. Podążał za przeznaczeniem. Jego życie wydawało się ułożone. I wtedy pojawiłam się. Chaos, którego potrzebował. Dłoń, która otworzyła mu oczy. Prawdziwy uśmiech, który zagościł na jego twarzy. Wypełniłam pustą przestrzeń w jego sercu. Niestety życie jest pełne zazdrości. Chce nas rozdzielić. Boję się życia.

-Znalazłeś mnie.- dotknęłam jego twarzy, była pokryta kilkudniowym zarostem. Był zmęczony życiem, tą ciągłą walką. Walką o nas.

-Znalazłem mój skarb.-uśmiechnął się. Miał najcudowniejszy uśmiech na świecie. Dotknęłam opuszkami palców jego ust. Zdałam sobie sprawę, że przez cały czas trzyma mnie na rękach.

 Odsunął moją dłoń, pozwolił mi swobodnie stanąć na ziemi i obiema rękoma objął moją twarz. Mój wzrok padał na jego różowe usta i pełne miłości szaroniebieskie oczy. Boże, jak ja go kocham.

 Pocałował mnie, a wszystkie uczucia, jakimi go darzyłam nasiliły się. Uderzyły mnie ze zdwojoną siłą powodując falę przyjemnych iskier przechodzących przez nasze ciała. Zdjęłam z twarzy maskę i rzuciłam ją na ziemię. Nareszcie mieliśmy pięć minut, aby się sobą nacieszyć i wykorzystywaliśmy je w stu procentach.

 Pieścił delikatnie moją twarz swoimi dłońmi. Całował z niesamowitą precyzją, romantyzmem. Ten pocałunek był o wiele bardziej intymny, niż wszystkie inne. Był formą przysięgi.

 Oderwał na chwilę swoje usta od moich, zaczerpnął głęboki oddech i gładząc jednocześnie moje poliki posłał mi uśmiech.

-Co do cholery.- nasze twarze zwróciły się w stronę drzwi. Przełknęłam głęboko ślinę patrząc na osobę stojącą w nich.

Pomysł na opowiadanie wpadł mi do głowy zupełnie spontanicznie, tak naprawdę, po prostu spisałam to, co wpadło mi do głowy i efektem jest ten prolog. Mam nadzieję, że chociaż ktoś go przeczyta i może zostanie tu na dłużej. Muszę się przyznać, że jestem osobą o słomianym zapale i brakiem motywacji, więc jeżeli nie będę miała jakiejkolwiek zachęty z waszej strony pewnie usunę bloga. Miałam już tryliard blogów, ale po jakimś czasie w końcu dawały się we znak brak motywacji i weny. Mam nadzieję, że z tym opowiadaniem będzie inaczej. Jeżeli macie jakieś pytania to śmiało pytajcie w komentarzach. :)
PS. Umie ktoś robić zwiastuny?
Jeżeli przeczytałeś to zostaw po sobie komentarz. Twoja opinia naprawdę wiele dla mnie znaczy.